ساعت مچی ها همیشه دروغ می گویند...

یكی از همین روزها است، همین روزهایی كه شبیه هم می‏آیند و می‏روند. همین روزهایی كه بدون خواستمان طی می‏شوند و ما را وا می‏گذارند به خودمان. شاید یك عصر ابری باشد، یا صبحی خنك. شاید یك شب با نسیم بیاید. روزی كه دیگر وقتی نماند. بدون شك توی این همه آدم‏های خیابان‏های پر رفت و آمد، یك نفر هم، به فكر این روزهای ما نیست. اگر شانس بیاورد به فكر روزهای خودش باشد، به فكر ماه‏های خودش، سال‏های خودش، به فكر سال‏هایمان، به فكر ماه‏هایمان، به فكر روزهایمان. توی این وانفسای دغدغه‏های ذهنی، شاید گاهی بی خواب شویم و فكر كنیم كه كجای این دنیا ایستاده ایم. فكر كنیم كه چه وقت ِ این دنیا داریم قدم می زنیم. زمان ما ساعت ِ چند است؟

ساعت مچی ها همیشه دروغ می‏گویند. گاهی روزها می‏گذرد و زمانمان جلو نرفته و گاهی یك روزه، ره صد ساله می‏رویم. گاهی جا می‏مانیم و گاهی پیش می‏رویم. شاید مهم این است كه بعضی وقت ها، نگاهی هم به پشت سرمان بیاندازیم و ببینیم چه قدر پیش افتاده ایم و مهم تر از این ببینیم چگونه پیش رفته ایم. بعد نگاه كنیم به خودمان. به پاهایمان، به نیرویمان، به خستگی هایمان. ببینیم این راهی كه آمده ایم با این كیفیت، با این خستگی، می ارزد یا نه. بعد فكر كنیم كه می خواهیم باز هم این طور ادامه بدهیم یا نه. اصلا می خواهیم ادامه بدهیم یا نه؟

وقتی توی اتوبان یك بریدگی را اشتباه رد كنی، بهتر است دقت كنی كه مسیر بازگشت كدام است؛ اگر سرت را بیاندازی پایین و راه را ادامه دهی ، یك وقت می بینی همین طور رفته ای. در حالیكه تو هیچ جا نرفته ای. آنجایی كه باید می‏رفتی، نرسیده ای و كیلومتر شمارت همین طور برایت ثانیه انداخته است. برعكس ساعت مچی ها كه دروغ می گویند، ساعت شنی ها راستگو هستند. یك روز می بینی شن هایت تمام شده و فقط وسط بزرگراه ها مانده ای.  آن وقت با این باكِ بی بنزین و شن های تمام شده، هیچ ماشینی برایت نگه نمی دارد. با سرعت رد می شود و می رود، هرچه قدر هم كه دست تكان دهی!